شهرستان پارسیان یکی از شهرستان‌های استان هزمزگان

در جنوب ایران است. مرکز آن شهر پارسیان است که فاصلهٔ آن تا بندر لنگه ۲۲۰ کیلومتر است. با توجه به اینکه این ناحیه گرم و مرطوب است، اما آب و هوای پارسیان از سایر نقاط استان معتدل‌تر است.

شهرستان پارسیان یکی از بخش‌های تابع شهرستان بندر لنگه در استان هرمزگان بوده‌است که در سال ۱۳۸۳ به شهرستان ارتقاء یافت. طی سال‌های اخیر پیشرفت‌های قابل توجهی در منطقه به وجود آمده‌است که به‌وسیله نهادهای دولتی و همچنین نیکوکاران بوده‌است.

محدوده پارسیان

شهرستان پارسیان از سمت شمال به شهرستان لامرد (استان فارس)، از سمت جنوب به خلیج فارس، از مغرب به شهرستان عسلویه (استان بوشهر) و از سمت مشرق به بخش شیبکوه از توابع شهرستان بندر لنگه در استان هرمزگان محدود می‌شود.

جمعیت

جمعیت شهرستان پارسیان طبق سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۹۵، برابر با ۵۰٬۵۹۶ نفر بوده‌است.

تعدادی از مردم این شهرستان در کشورهای حوزه خلیج‌فارس مشغول به کار هستند. درصد سواد در این منطقه نسبت به دیگر نقاط استان در سطح بالاتری است.

زبان مردم این منطقه زبان فارسی است که به صورت لهجه‌های مختلف به کار می‌رود.

مردم این منطقه، از نظر کشاورزی بسیار فعال بوده و محصولات خود را به سایر شهرستان‌ها ارسال می‌کنند و عمده محصولات کشاورزی این منطقه گوجه‌فرنگی، تنباکو، سبزیجات و خرما است.

پیشهٔ مردم شهرستان پارسیان

شغل اهالی صید، ماهی‌گیری و کشاورزی است، تجارت و سفر و کار در منطقه پارس جنوبی است. صادرات پارسیان در گذشته خرما و غله بوده‌است.

غذاها

این منطقه دارای غذاهای ویژه‌ای است که از میان آن‌ها می‌توان مجبوس، رنگینک، لگیمات، خمفروش، گیویده، حل، حلیم، بدوه، برنج سرخ، ته‌چین ماهی را نام برد.

مناطق مختلف پارسیان

این منطقه دارای قسمت‌های زیادی است که از این میان می‌توان به باغستان، دشتی، بستانو، بهده، احمدی ،بوچیر، جهواز، شیوو، مغدان، ستلو، کوشکنار، فومستان، میلکی، خوزوو برکه دکا، سروباش، یرد خردو، یردخلف، یُرد قاسمعالی، یُرد کوخردی، کناردان، روستای عمانی، روستای هشنیز اشاره کرد.

تقسیمات جغرافیایی

• شهرستان پارسیان شامل ۲ بخش به نام‌های زیر است:

بخش مرکزی

• دهستان‌ها:
• دهستان بوچیر
• دهستان مهرگان

بخش کوشکنار

دهستان‌ها:

• دهستان کوشکنار
• دهستان بهدشت

دره‌های پارسیان

در منطقه پارسیان دره‌های متعدی وجود دارد که به صورت مسیل یا رودخانه فصلی در جریان است، مشهورترین دره‌های منطقه عبارت‌ند از:دروای سگی، دروای لییو، درواه گبری، رودخانه، درواه حلوای، درواه گز آبدین، درواه چا درواه، دروای پیاله‌ای، درواه پندنی، دروای بوگال، درواه تنگ بردول، و درواه آبیار.

در گوشه و کنار بعضی از این درواه‌ها زمین‌های (جوکار) وجود دارد که بعضی اوقات کشاورزان در آن جو و گندم می‌کارند و در سال‌هایی که شهرستان با خشکسالی روبه رو شده‌است دیگر این دره‌ها آبگیری نمی‌شود.

نخلستان‌های پارسیان

در منطقه پارسیان نخلستان وسیعی وجود دارد و در زمان پیشین محصولات خرما و غله از این منطقه به هند ومومباسا برده می‌شده‌است و مردم منطقه از راه تجارت و سفر به هند و آفریقا امرا معاش می‌نموده‌اند، نخلستان پارسیان به شرح زیر است:

نخل فولاد، نخل جنگل غربی، جنگل بوخی، جنگل قاسمی‌ها، جنگل شیبانی‌ها، نخل خلفانی، نخل ملا خنجیها، نخل خجه کش (هیزم کش)، نخل درواه، نخل خواجه، نخل علی قاسم، نخل ملا اسحاق، نخل باقر حافظی، زریبه میر، زریبه ملا احمد وهزارها باغ‌ها و نخلستان‌هایی که در دوران گذشته در منطقه وجوده داشته‌است که متأسفانه به‌علت ایجاد سدهای کوچک در مسیر آبخور این زمین‌ها و کمبود آب شیرین، بیشتر نخل‌ها مرده و نابود شده‌اند. از زمان ایجاد این سدها اکثر نخلستان‌های منطقه خشک شده‌اند.

منابع

• الوحیدی الخنجی، حسین بن علی بن احمد، «تاریخ لنجه»، چاپ دوم، دبی: دارالأمة للنشر والتوزیع، ۱۹۸۸ میلادی.
• محمد صدیق، عبدالرزاق، «صهوة الفارس فی تاریخ عرب فارس»، چاپ اول، شارجه: چاپ خانه المعارف، ۱۹۹۳ میلادی.
• العصیمی، محمد بن دخیل، عرب فارس، چاپ اول، دمام (عربستان سعودی): انتشاراتی الشاطیء الحدیثة، ۱۴۱۸ هجری قمری.
• الکوخردی، محمد، بن یوسف، (کُوخِرد حَاضِرَة اِسلامِیةَ عَلی ضِفافِ نَهر مِهران Kookherd, an Islamic District on the bank of Mehran River) چاپ سوم، دبی: سال انتشار ۱۹۹۷ میلادی به (عربی).
• حاتم، محمد بن غریب، تاریخ عرب الهولة، چاپ اول، قاهره: دارالعرب للطباعة والنشر والتوزیع، ۱۹۹۷ میلادی.
• بختیاری، سعید، «اتواطلس ایران» ، “ مؤسسه جغرافیایی وکارتگرافی گیتاشناسی، بهار ۱۳۸۴ خورشیدی.
• طاهری، رضا، از مروارید تا نفت، انتشارات داستانسرا

پیوند به بیرون