محمودآباد نام شهری ساحلی در مجاورت دریای خزر است. این شهر مرکز شهرستان محمودآباد است. اقتصاد این شهر برپایه گردشگری، ماهیگیری و کشاورزی استوار است. شالوده شهر در دوره ناصرالدین‌شاه پایه‌گذاری شده و در دوره رضا شاه بیشترین توسعه را یافته‌است. محمودآباد یکی از توریستی ‌ترین شهرهای استان مازندران است. این شهر در قدیم بندرگاه بوده‌است. شهرستان محمودآباد خود دارای دو شهر به نام‌های شهر محمودآباد و شهر سرخرود می‌باشد. هم چنین محمودآباد دارای دو مرکز تفریحی آموزشی مهم در شرق و غرب خود می‌باشد که به ترتیب فرودگاه بیشه کلا وابسته به نیروی هوایی ارتش ایران بوده و مجتمع تفریحی نفت وابسته به وزارت نفت ایران است.

موقعیت

محمودآباد بر سر جاده ساحلی و در مجاورت دریای خزر قرار دارد. همچنین جاده محمودآباد-آمل ارتباط آن را با جاده هراز برقرار می‌کند. مهم‌ترین شهرهای اطراف آن، نور در غرب، آمل در جنوب و فریدون‌کنار و بابلسر در شرق می‌باشد.

جمعیت

بر اساس سرشماری عمومی نفوس و مسکن ایران، جمعیت شهر محمودآباد در سال ۱۳۷۵ خورشیدی، ۱۹۸۸۳ نفر بوده که در سال ۱۳۸۵ به ۲۷۵۶۱ نفر رسیده‌است و در سال ۱۳۹۰ جمعیت این شهر ۳۱٬۷۷۱ شده‌است.

تاریخچه

شهر فعلی محمودآباد از قدمت تاریخی زیادی برخوردار نیست. اگرچه تاریخ محمودآباد با روستای تاریخی اهلم در مجاورت آن یکی دانسته می‌شود؛ ولی تا دوره ناصرالدین‌شاه تنها اثر معماری مهم، راه ساحلی شاه عباسی و یک امامزاده بوده‌است. آغاز احداث بنای فعلی شهر محمودآباد به حاج محمدحسن‌خان اصفهانی (پدر محمدحسین امین‌الضرب) در دوره ناصرالدین‌شاه بازمی‌گردد. او اقدام به ساخت مسجد، کاروانسرا (بعدها قلعه)، بندر، حمام، ساختمان تجاری، ابنیه مسکونی و همچنین راه‌آهن کوچکی از بندر تا دامنه‌های البرز در جنوب شهر نمود. راه‌آهن مزبور مدتی بعد با کارشکنی درباریان و به بهانه به خطر افتادن جان چارپایان منطقه برچیده شد.

از این دوره تا زمان رضا شاه، آبادانی شهر رو به خرابی گذاشت. در سال ۱۳۰۸ محمودآباد مجدداً مورد توجه قرار گرفت. نقشه شهر در آن اجرا شد. سه خیابان اصلی و چندین خیابان فرعی در آن احداث گردید. تا این زمان از ساختمان‌های دوره ناصری هیج اثری باقی نمانده بود. در عوض کارخانه شالی‌کوبی احداثی در آن مجدداً به زندگی در آن رونقی داد. اسکله جدید و جند انبار بزرگ در شهر احداث شد و این شهر به مرکز صدور برنج و کنف به شوروی تبدیل گردید. خط آهن کوتاهی، کارخانه شالیکوبی را به اسکله جدید متصل می‌نمود.

صادرات کالا از این بندر موجب نیاز به ساختمان گمرک گردید. پس از آن نیز پرورش کرم ابریشم رونق شهر را افزود. به همین منظور یک کارخانه پیله کشی نیز در مجاورت کارخانه شالیکوبی احداث گردید. ابریشم تولیدی به کارخانه ابریشم بافی چالوس ارسال می‌شد. توسعه محمودآباد، آن را به بخشی کوچک تبدیل کرد که کارخانه برق، ادارات گوناگون از جمله اداره طرق و اداره املاک و همچنین ساخت منازل مسکونی جدید و نوساز را به دنبال داشت.

اگرچه به دنبال وقایع شهریور بیست، رونق محمودآباد برای چند سال دچار وقفه گردید، ولی با قدرت گرفتن حکومت مرکزی در سال ۱۳۳۵ ساختمان شهرداری محمودآباد احداث شد و در سال ۱۳۵۱ نیز با تصویب مجلس شورای ملی، محمودآباد به مرکز بخش تبدیل گردید. در سال ۱۳۷۰ شهرستان محمودآباد تأسیس و شهر محمودآباد به مرکزیت آن انتخاب شد.

بافت شهری

از قدیمی‌ترین محله‌های محمودآباد می‌توان به توسکا محله و سوراخ مازو (سوراخ مازو سفلی، سوراخ مازو علیا و سوراخ مازو وسطی) و آهومحله اشاره نمود.

اقتصاد

بر خلاف گذشته که اقتصاد شهر محمودآباد مبتنی بر صنایع کوچک بود، امروزه گردشگری، کشاورزی و ماهیگیری اساس اقتصاد شهر را تشکیل می‌دهد. بازار محمودآباد در بین شهرهای کوچک اطراف مرکزیت داشته و شهرک‌های توریستی فراوانی در اطراف شهر رشد کرده‌اند. شهر محمودآباد دارای چهار پارک به نام‌های ملت، مرکزی، لاله و طاهباز است و طرح سالم‌سازی دریا نیز در آن برقرار می‌باشد. هتلها و امکانات اقامتی زیادی نیز برای گردشگران در محمودآباد و اطراف آن وجود دارد.

کشاورزی

محمودآباد از شهرهای جلگه ی جنوب دریای کاسپین دارای زمین‌های شالیزار حاصلخیزی است. به جرات می‌توان گفت محمودآباد یکی از قطب‌های تولید برنج با کیفیت معطر و خوش‌پخت در شمال ایران و به قولی در دنیا می‌باشد. از ارقام معروف برنج‌های زیر کشت مزارع برنج می‌توان به: طارم عطری، ندا، نعمت، فجر، دم سیاه، ب ۱ اشاره نمود.

منابع

محمودآباد

• «تاریخچه». شهرداری محمودآباد. بازبینی‌شده در ۲۷ مارس ۲۰۱۱.