لمزان شهر و مرکز بخش مهران شهرستان بندر لنگه در استان هرمزگان واقع در جنوب ایران است. لمزان در جنوب کوه ببیان و زیر کوه روستای کنچی واقع شده‌است.لمزان در تاریخ ۱۱ بهمن ۱۳۹۱ رسماً تبدیل به شهر شد.

محدودهٔ لمزان

حدود لمزان از شمال: کوه ببیان، از جنوب رودخانه مهران، از مغرب به خص و کنارزرد و سپس دهستان مهران، و از سمت مشرق به و پدل منتهی می‌شود.

جغرافیای منطقه

لمزان در ۹۰ کیلومتری شرق شهرستان بستک واقع شده‌است. راه کوخرد بستک از پاسگاه ژاندارمری مهران از جاده اسفالت بندر لنگه منشعب شده درجاده‌ای سواره‌رو اما خاکی در جهت شرق به طرف لمزان می‌رود. شهر لمزان در دوران گذشته از توابع شهر بستک بوده‌است، اما اکنون از توابع بخش مرکزی شهرستان بندرلنگه‌است و در بخش مهران بندر لنگه واقع شده‌است. جزو بخش مهران و مرکز بخش مهران می‌باشد جمعیت این شهر بیش از سه هزار نفر است روستاها و شهرهای تابع بخش مهران عبارتند از لمزان پدل انجیره خورچا کم رضوان کونه کوردان هیرو هرا دم هرایی پس بست ناهنگ دوآب و لاور وبن کوه وروستاهای کوچک دیگرجمعیت بخش دوازده هزار نفر است.

جمعیت

لمزان از مجموعهٔ چند ده بزرگ و کوچک و نزدیک به هم دیگر تشکیل شده‌است که به شرح زیر است:جمعاً جمعیت لمزان بیش از ۳۰۰۰ نفر است اسامی محله‌های لمزان عبارت است از(مغدان-لدخو-کهورکوچه-چاهگز-باغ-خهی-ده وسط-سربالا-سرمیران- گود سرخ-بردستان و خور چاه)که همه اهل سنت و از پیروان امام محمد ادریس شافعی هستند.

آب

رشته آبی شدیداً شور در لمزان در جریان است که باعث شده‌است کشاورزی در این روستا آنچنان رواج نداشته باشد، چشمه پارو بنو در کوه لمزان قرار دارد و در روزگاران نه چندان دور آب این چشمه را از طریق جدول یا همان پارو به محله مغدان می آوردند ونخلستانهای زیادی وجود داشت ولی بعد از شکسته شدن پارو نخلستانها هم خشکیده شد، در محله خهی نیز نخلستان و باغات میوه فراوانی بود که آب را از چشمه ای دیگر با جدول تأمین میکردند ولی الآن بر اثر تخریب این پاروها از نخسلتان ها و باغات میوه دیگر نیز اثری نیست، ‌‌‌‌‌در دو سوی لمزان در قدیم قنات وجود داشت، یک مجموعه از قنات از پشت مغدان به طرف لدخو و درخاد و مجموعه دیگر قنات ها از بین باغهای پایین لمزان تا بردستان ادامه داشت اما الآن فقط آثار آن باقی است و استفاده نمی شود ۱۰ باب مسجد و ۱۵ باب آب‌انبار به گویش محلی (برکه) در مجموع آبادی آن است منطقه معروف کشت گندم بری و بری عمر و دره خاز نام دارد.

منابع

• محمدیان، کوخردی، محمد، “ «به یاد کوخرد» “، ج ۱. چاپ اول، دبی: سال انتشار ۲۰۰۲ میلادی.
• بختیاری، سعید،، «اتواطلس ایران» ، “ مؤسسه جغرافیایی و کارتوگرافی گیتاشناسی، بهار ۱۳۸۴ خورشیدی*مختصات و ارتفاع