قالینی، روستایی از توابع بخش خفر شهرستان جهرم در استان فارس ایران است. قالینی روستایی است کوهپایه‌ای. روستا با آن خانه‌های قد و نیم قدش، روی دامنه‌های کوه گرم اعلام موجودیت می‌نماید، خانه‌هایی پشت رو پشت و پله پله‌ای انگار با هم قصد تسخیر قله‌های سپیدار را دارند. قالینی در قسمت جنوب شرق و به فاصله ۴۰ کیلومتری از مرکز بخش واقع گردیده است. جادهای فرعی روستا که به آسفالت شیراز–جهرم منتهی می‌شود حدود ۲۳ کیلومتر طول دارد. صنایع دستی مردم آنجا قالی بافی است.

به گفته دهخدا در لغت‌نامه خود: قالینی .(اِخ) دهی از دهستان گوکان (راهکان) بخش خفر شهرستان جهرم. در ۲۰۰۰۰ گزی جنوب باب انار و ۷۰۰۰ گزی جنوب راه فرعی خفر به گوکان واقع است. موقع جغرافیائی آن دامنه و گرمسیر و مالاریائی است. ۴۶۰ تن سکنه دارد. آب آن از چشمه و محصولات آن غلات، برنج، خرما و مرکبات و شغل اهالی زراعت و باغداری و صنایع دستی آنان قالی بافی است. راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج ۷).

ریشه و پیشینه

در قدیم بیشتر نام ده و آبادی‌ها را برگرفته از پیشینه، شغل و کسب و کار اهالی می‌دانستند و از اینرو با اشاره‌ای به صفت نسبی که در دستور زبان فارسی آمده که کسی یا چیزی را به کسی یا چیزی یا محلی نسبت دهند. و در اصل قالین (قالی) + ی = قالینی که اسم این آبادی نشانه قدمت قالی بافی در این خطه می‌باشد. از سده چهارم هجری به بعد، مدارک مکتوب که دلالت بر گستردگی دامنه فرشبافی فارس داشته باشد فراوان است. اصطخری، جغرافی‌نویس و مورخ مشهور سده چهارم، که خود از فارس برخاسته، گوید که: از جهرم افکندنی‌های نیکو خیزد … و از غند جان … بساطها و برده‌های نیکو خیزد … به اندک زمانی، مؤلف ناشناس کتاب پارسی حدود العالم من الشرق الی المغرب (۳۷۲ ه. ق) از پی اصطخری می‌آید و صریحتر و دقیقتر از او، اقسام گوناگون فرش‌های فارس را برمی‌شمرد. صاحب حدود العالم تصریح دارد که از پارس بساطها و فرش‌ها و زیلوها و گلیم‌های با قیمت خیزد. این عبارت، شاید برای نخستین بار آشکار می‌کند که فرش به‌طور اعم و بساط به‌طور اخص دلالت بر قالی گره بافته دارد که از زیلو و گلیم بی گره ممتاز است.

جمعیت

این روستا در دهستان راهگان قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۱٬۱۵۲ نفر (۲۸۹خانوار) بوده‌است.

نوع فعالیت مردم

فعالیت مردمان این روستا به ترتیب اهمیت کشاورزی و دامداری است که کشاورزی آن شامل غرس و پرورش انواع درختان مرکبات، خرما، دامداری، نگهداری و پرورش گاو و گوسفند و بز می‌باشد. در این روستا زنان نیز دوشادوش با مردان در امر تلاش جهت امرار و معاش فعالیت دارند و قالیبافی که یکی از صنایع دستی کشورمان است توسط آنان انجام می‌گیرد. قالی‌های بافته شده در منطقه و حتی خارج از منطقه از نظر لطافت و ظرافت مشهور است و تقریباً دو پنجم درآمد این روستا را تشکیل می‌دهد.

محصولات

محصولات عمده:خرما–مرکبات-برنج-گندم-که علاوه بر مصرف روستا به مناطق همجوار و حتی شهرستان‌های اطراف عرضه می‌شود.

محصولات غیر عمده:صیفی جات است که به مصرف اهالی می‌رسد.

مردم و فرهنگ

شب نشینی با دوستان و آشنایان درفصل زمستان مخصوصاً شب‌های بارانی مرسوم و معمول است. مهمان نوازی یکی از نشانه‌های بارز این روستا است. در مراسم عروسی نیز باید گفت علاوه بر شیرب‌ها ومهریه که معمولاً در برخی جاها معمول و مرسوم است، به نسبت توانایی داماد گرفتن برنج و روغن و آرد و گوسفند و قند و چای و دیگر مخارج عروسی که در مراسم دو روزه در خانه عروس به مصرف می‌رسد و به عهده داماد است که بایستی آن را تهیه ببیند.

منابع

• «نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن ۱۳۸۵». درگاه ملی آمار ایران. بایگانی‌شده از اصلی در ۱ ژانویه ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۱ ژانویه ۲۰۱۳.
• کتاب خفردیار ناشناخته