15.7K
آشتیان مرکز شهرستان آشتیان در استان مرکزی است که از متعلقات عراق عجم بوده که مردمان آنجا مدتی بعد از شکست ساسانیان از اعراب نیز آیین زرتشتی داشتهاند ...
آشتیان مرکز شهرستان آشتیان در استان مرکزی است که از متعلقات عراق عجم بوده که مردمان آنجا مدتی بعد از شکست ساسانیان از اعراب نیز آیین زرتشتی داشتهاند لذا نام این شهر تاریخی بنا به روایات تغییر یافته لفظ آتشدان است که در گذر تاریخ نام این مکان از آتشدان بر اثر رویدادهای مختلف به، ابرشتیجان، براشتیجان، سیجان، استجان، اشتیجان برگردانده شدهاست. این شهر در موقعیت جغرافیایی به طول ۳۴ و عرض ۵۵ قرار دارد. این شهرستان از شمال به تفرش و قم و از جنوب به اراک و محلات محدود گشته و ۱۳۴۸ کیلومتر مربع مساحت دارد . شهرستان آشتیان دارای ۱ شهر، ۱ بخش و ۳ دهستان به مرکزیت آشتیان است.
در زمان سکونت زرتشتیان قسمتی از این سرزمین به موبدان و آتشکدهها جهت عبادت اختصاص داده شدهاست که بنا به تفسیر (دهگان) لفظ آشتیان به معنی معبد و نیایشگاه بوده و کلمه آشتیان مرکب از دو جزء یشت به معنی پرستش، قربانی، دعا و سرود مذهبی و «یان» که معرف مکان و جایگاه است.
اهالی شهر آشتیان فارسیزبان میباشند. گویش آشتیانی که از گروه زبانهای ایران مرکزی است تا چند دهه پیش متداول بوده ولی امروزه بهطور پراکنده توسط کهنسالان محل بهکار میرود. این شهرستان در سال ۷۵ حدود ۲۱۳۳۴ نفر جمعیت داشته که ۲/۲۹ درصد آشتیان و مابقی در روستاها ساکن بودهاند. گویش آشتیانی قدیم تا حدود سال ۱۳۳۵(ه. ش) در محلات غربی آشتیان متداول بوده و تنها روستائیانی که بیش از ۴۰ سال داشتند بدان سخن میگفتند. نکته قابل تأمل دربارهٔ گویش آشتیان این است که در مدت زمانی کمتر از نیم قرن کاملاً به دست فراموشی سپرده شدهاست و تنها متن باقیمانده، نسخه اشعار میرزا محمد علی بلبل آشتیانی (شاعر قرن ۱۱ هجری) است. همانطور که در بالا گفته شد، گویش آشتیان از زبانهای مرکزی ایران بهشمار میآید و باقیمانده زبانهای ایرانی پهلوی اشکانی (پارتی) است.
آشتیان از شهرهای تاریخی ایران است چنانکه نام این شهر در کتاب تاریخ قم نوشته حسن بن محمد بن حسن قمی نوشته شده در سال ۳۷۸ هجری قمری ابراشتجان یا اشتجان آمدهاست. مؤلف کتاب مختصرالبلدان آشتیان را ابرشتیجان نوشته و نقل کردهاند که بر اثر زلزله ابرشتیجان کاملاً تخریب و بعد از آن آبادی مجددی بنا شدهاست و نام آن را به آشتیجان تغییر دادهاند و چون مردم حرف (ج) را درگویش محلی به صورت خیلی خفیف به کار میبردند با گذشت زمان این محل به نام آشتیان مشهور شدهاست. در تاریخ قم، آشتیان به صورتهای ا برشتیجان، براشتیجان، استجان، اشتیجان، سیجان آمدهاست و درگذشته دهگان در تاریخ اراک آورده است: «ابر به معنی فراز است و چون شهر جدید بر فراز ده مخروبه بنا شده ا بر آشتیجان نام نهادهاند.» ولی برخی نویسندگان معاصر صورتهای مختلف را که در تاریخ قم آمدهاست منطبق بر آشتیان نمیدانند. آشتیان مرکب ازمصوت بلند، آ، واژه ” یشتی “ و پسوند مکان ” ان “ است. یشتی واژهای است اوستایی از ماده کلمه یسنا به معنی ستایش و نیایش و پرستش و فدیه و قربانی کردن، وجود آتشکدههای متعدد در این منطقه که مهمترین آنها آتشکده وره بودهاست نشانگر آنست که این شهر در گذشته پرستشگاه و جایگاه قربانی بودهاست. ویژگیهای تاریخی آشتیان از جمله شهرهای بسیار کهن ایران است که در گذشته جزء «ماد سفلی» یا «ماد بزرگ» بودهاست و آثار و دژهای فراوانی از دوران ماد در این منطقه به چشم میخورد. اسامی اماکن آن ریشه اوستایی و پهلوی دارند. این اسامی و نیز شمار زیاد قلاع گبری و وجود آتشکدهها در این منطقه، مانند آتشکدهِ «فردجان و فراهان» ارتباط واژه آشتیان را با دین زرتشتی قوی میسازد. این منطقه توسط «مالک بن عام اشعری» فتح و مردم آن به دین اسلام گرویدند. در کتب جغرافیایی پس از اسلام، این شهر جزء ولایت کوهستان یا جبال یا عراق عجم آمدهاست. بنا به تفسیر دهگان این لغت (آشتیان) معرف معبد و قربانگاه است. ابن فقیه صاحب مختصرالبلدان رستاق ابرشتجان را با ۱۰ ده، از متعلقات همدان عنوان کرده و صاحب تاریخ قم آن را باشمول ۱۰ ده، از طموجهای قم برشمرده است.
شهر آشتیان در منطقهای نسبتا سردسیر در در دامنه رشته کوههای تفرشو آشتیان قرار دارد و مشرف به ارتفاعات زاگرس از طرف غرب واقع گشته و به همین خاطر دارای آب و هوای نسبتاً سرد و کوهستانی در زمستان است و در تابستان ییلاق معتدل و مطبوعی برای گردشگران است.
آشتيان از گذشته دور بدليل موقعيت خوب جغرافيايي محل داد وستد محال ثلاث (آشتيان -تفرش- فراهان- خلجستان ) بوده ،اسناد تاريخي و وجود بازار سنتي آشتيان گواه اين موضوع مي باشد بطوري كه اكنون نيز بازار اشتيان مورد بازديد اهالي مناطق فوق مي باشد و يكي از محل هاي مورد علاقه گردشگران بازار آشتيان مي باشد.
آشتیان با ارتفاع ۲۱۰۰ متری یکی از مرتفعترین نقاط شهری استان مرکزی و چهاردهمین شهر مرتفع ایران است.
مهمترین منابع آب منطقه رودخانه فصلی آشتیان آهو و چند رودخانه فصلی دیگر به همراه تعداد محدودی چشمه سار میباشد. همچنین منابع زیرزمینی این منطقه شامل تعداد قابل ملاحظهای رشته قنات و چاههای عمیق و نیمه عمیق میباشد.
دو راه آسفالت به ترتیب زیر از شهر آشتیان منشعب میشود:
این شهر جزو قدیمیترین شهرهای ایران میباشد که از تاریخ کهنی بهره میبرد و در زمان پیش از اسلام نیز منطقه معمور و آبادی بودهاست؛ ولی متأسفانه به دلیل بیتوجهی مردم و مسئولین وقت بسیاری از بناهای قدیمی این شهر شامل ۱۵ آتشکده و۷ قلعه آبانبارهای قدیمی سردرهای منقش و زیبا حمامی معروف به حمام آقا در طول سالیان مختلف ویران شدند تا تنها از آن همه تاریخ فقط نامی در کتابها موجود باشد.
آقا شیخ عباس قاضی، میرزا بزرگ، شیخ محمدحسین، سید علیاصغر، ملا اسماعیل (ادا)، میرزا آقا جان، ملاشرف (زن)، ملا سارا خاتون (زن)، میرزا عبدالله، ملا محمد، ملا علیاکبر (کشمشک)، ملا غلامعلی (سالم)، ملا احد علی، ملا بلقیس (زن)، ملا عابدین و رقیه خانم (زن) بودهاند.
دبستان خاقانی اولین پایگاه فرهنگ و آموزش نوین در آشتیان، که در سال ۱۳۰۶ بنا گردید.
محلات معروف این شهر عبارتند از: صادق بیک، مازری، باغچه حلاری، آقازیارت، محنت آباد، باقرآباد، بازار، دشت، گلشن، حسنآباد، شهرک سجادیه، شهرک جوادیه، لاقه وکله پشته میباشد.
این منطقه مردان نامور زیادی درعرصه علم و دین و سیاست و هنر درخود پرورش داده است که به تعدادی از مشاهیر آنها اشاره میشود.
جمعه, 10 آذر 1402
شهر ییلاقی و خوش آب و هوا البته فقط تابستون