شیرین‌سو آخرین شهر از استان همدان در غرب ایران است.که آخرین مرز شهری بین استان همدان و استان زنجان می‌باشد ،شیرین‌سو مرکز بخش شیرین‌سو است.

شهر شیرین سو در سال ۱۳۷۹ از یک روستا به یک شهر در تقسیمات کشوری تبدیل شد و اولین شهردار آن نیز در این سال شروع به فعالیت نمود. زبان مردم این شهر ترکی است. مهم‌ترین فعالیت‌های انجام شده مردمان این شهر کشاورزی و دامداری می‌باشد. این شهر در منطقه‌ای بنام مهربان واقع شده که نژاد گوسفند آن شهرتی جهانی دارد.

جمعیت

بر پایه سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۹۵ جمعیت آن ۲٬۴۶۰ نفر (۶۵۱ خانوار) بوده‌است.

جغرافیا

از جمله صنایع دستی این شهر می‌توان فرش نفیس مهربان را نام برد که از قدمت زیادی برخوردار است. از مناطق گردشگری این شهر می‌توان تالاب زیبای شیرین سو که مامن پرندگان مهاجر می‌باشد، فسیل‌های بیست میلیون ساله که از کوه یاستی داغ کشف شدند که در حال حاضر در موزه شهرداری نگهداری می‌شوند، طبیعت زیبای گونی که در فصل بهار پذیرای گردشگران و کوهنوردان است هم چنین کوه آقداق و… را نام برد. شهر شیرین سو در کنار رودی به نام شور چای به وجود آمده‌است که معادل ترکی آن آب شور می‌باشد،به دلیل اینکه در کنار این رود آب آن شور رود آب شیرینی نیز پیدا شده و مردم این شهر در گذشته از این آب شیرین استفاده کردند نام این شهر به شیرین سو تغییر نام داده‌است ولی قبل از اینکه نام این شهر شیرین سو باشد بنا به روایت نام قدیم این شهر کهر آباد بوده وبنا به آثار سفالی که از این منطقه کشف شده و در حال حاضر در اداره میراث فرهنگی شهرستان موجود است. قدمت این شهر و شکوفایی متطقه مهربان را به دوره ایلخانی تخمین می‌زنند که در آن زمان سلطانیه پایتخت ایلخانان بوده هم چنین عده‌ای از اهالی این شهر را ایل‌هایی که در کوچ بوده‌اند تشکیل می‌دهند که این ایلات از عشایر قشقایی و افشاری بوده‌اند که در این منطقه یکجانشین شده‌اند و این ایل‌ها در کنار چشمه‌ای که در کنار این شهر جریان داشته و گویا دارای آب شیرین و گوارایی بوده سکنی گزیده و بدین ترتیب شیرین سو به وجود آمده‌است. نام قدیم شیرین سو (کهرآباد) نام دارد. قدمت این شهر به حدود دورهٔ ایلخانان برمیگردد.

شهر شیرین سو در حد فاصل دو غار بزرگ و دیدنی دنیا (غار علیصدر و غار کتله خور) و هم چنین در مسیر اتوبان زنجان -همدان قرار گرفته‌است که این امر سبب رونق گردشگری در این منطقه شده‌است.

منابع

اطلس گیتاشناسی استان‌های ایران، تهران: مؤسسه جغرافیایی و کارتوگرافی گیتاشناسی، ۱۳۸۳ خ.