کامفیروز

در حال حاضر این منطقه به دو بخش کامفیروز شمالی و کامفیروز جنوبی تقسیم می شود که به وسیله یک پل بزرگ با هم ارتباط دارند. محصول اصلی این منطقه برنج است که از شالیزارهای آن به دست می آید.شروع کشت برنج در اوایل خرداد شروع شده و پایان کشت در اوخر مهر می باشد. در تابستان به علت کشت برنج مناطق سرسبزی در کامفیروز مشاهده می شود.

کامفیروز شمالی

شامل روستاهای قلعه نو ، حسین آباد ، شمس آباد، ده کهنه ، پالنگری ، بکیان، خانیمن، حاجی آباد. الله مراد خانی ، ده دامچه ، سربست ، چم ریز ، چم سهراب خانی ، چم چنار، پیرسبزعلی، گرمه، چم کنگری ، آب ماهی می باشد.

روستای قلعه نو

این روستا نزدیک ترین روستا به سد درودزن و مرودشت می باشد. بعد از گردنه درودزن اولین روستای کامفیروز شمالی می باشد. عمده زمین زراعی در این قسمت واقع شده است.اگرچه برنج کامفیروزی در فارس و ایران مطرح می باشد ولی با این وجود، برنج قلعه نو را میتوان بهترین برنج این منطقه (کامفیروز) دانست.

کامفیروز جنوبی

شامل روستاهای علی آباد، بیمور،منگان ، جیدرزار، مهجن آباد، مشهد بیلو،عباس آباد، خرم مکان، دژ کردک، بادامک، چغا، لیرمنجان، خواجه، آب باد، کربلایی محمد حسینی، پلنگی، شیرمحمدی، شول بزی، شول بزرگ، کله گاه، کودین نام برد

پیشینه

آنندراج در توصیف این شهر می‌نویسد: نام شهری بوده به فارس از ابنیهٔ پیروز یکم جد انوشیروان چون سال‌ها باران نمی‌آمد و او به دعای باران رفته در آن سرزمین باران ببارید و کام او برآمد آنجا شهری ساخته و کام‌فیروز نام نهاد. کام فیروز ناحیه است بر کنار بیشهٔ عظیم که درختان بلوط و بید و زعرور بسیار دارد و آن بیشه معدن شیران شرزه‌است و هوای آن سردسیر نزدیک به اعتدال است و آب آن خوشگوار و از رود است.

در ارتباط با کامفیروز و پیشینه تاریخی آن ادعای دیگری نیز مطرح است، برای مثال در زمان هخامنشیان در کل ایالت بزگ فارس سه مرکز مهم اداری سیاسی وجود داشته‌است که یکی از آنها کامفیروز امروزی بوده‌است که البته نام آن کامفیروز نبوده و به آن کئوپریش می‌گفتند. البته به گفته های هم خاک منطقه کامفیروز برای ساخت و سازهای هخامنشی ها استفاده می‌شده مثلا در تخت جمشید به عنوان چسب سنگ استفاده میکردند این نوع خاک پتروس نام داشته است بخاطر اینکه در تخت جمشید استفاده می شده به خاک ان کام اضافه شد کام در اصطلاح به معنی مقدس هست یعنی کام + پتروس که می شود کام پتروس بعدها به مرور زمان با تغییر کم کم این اسم به کامفیروز تبدیل شده است. حمدالله مستوفی در ۷۴۰ هجری قمری کامفیروز را معدن شیر آسیایی توصیف کرده‌است. اما هم‌اکنون این‌گونه جانوری در کل ایران منقرض شده‌است.

دیدنی‌ها

بهشت گمشده که از مناظر طبیعی و بی نظیر استان فارس می‌باشد در این منطقه و در حوالی روستای منگان و مهجن آباد قرار دارد، نام قدیمی بهشت گمشده تنگ بستانک بوده است و پس از ثبت در سازمان جهانی میراث فرهنگی نام بهشت گمشده را گرفت. درختهای سر به فلک کشیده و ابهای روان و خنک زیر درختها در واقع یک بهشت واقعی را نشان می‌دهد در بالای بهشت روستایی وجود دارد به نام جیدرزار که جیدر نام نوعی پوشش گیاهی است و زار هم به معنی محل رویش است همانند بیدزار یا بنه زار مردمان این روستای تمام سنتی و حتی تا چند سال قبل هم برق. نداشته اند و هم اکنون با الاغ و چهارپایان برای رفت و امد استفاده میکنند بهشت گمشده در امتداد به تنگ شول میرسد و از امتداد سمت غرب به منطقه اردکان ختم می شود. (سجاد دیبا)

کناره‌های سد درودزن که در اراضی این منطقه قرار گرفته و نیز آبشار «آب روا» که در ورودی کامفیروز از سمت شیراز قرار دارد از دیدنی‌های منطقه هستند. علاوه بر این کامفیروز در یک جلگه وسیع واقع شده‌است که اطراف آن را رشته کوه‌ها و دامنه‌های پوشیده از درختان بلوط فراگرفته و دارای چشمه‌های جوشان فراوان است.

منابع

پیوند به بیرون

• [۱]